Hoewel Statia over het algemeen geen populair toeristisch eiland is, genieten de inwoners ervan om met bezoekers om te gaan

Statia, een deel van Nederlands-Indië, was ooit een handelshoofdstad en een van de drukste havens ter wereld. De Nederlanders handelden met alles, van stof tot goud en tabak tot wapens. Terwijl de rest van Europa vocht over Caribische eilanden en de Amerikaanse rebellen probeerde te onderdrukken, bleven de Nederlanders neutraal. Statia, dat vaak wordt aangeduid als “officieel goedgekeurde smokkel”, produceerde in 1770 blijkbaar ongeveer 600.000 pond suiker, maar op papier exporteerde het 20 miljoen pond suiker! Het spreekt voor zich dat de lokale kooplieden erg rijk werden en het eiland bekend werd als de Gouden Rots.

In 1776 kwam echter een Amerikaans rebelschip in de haven om wapens en munitie te kopen voor de Amerikaanse Revolutie. Fort Oranje groette het schip en Statia werd officieel het wapenhuis van de Amerikaanse Revolutie. Dit ging niet goed bij de Engelsen, die een aanval op het eiland lanceerden en haar schepen en magazijnen veroverden. Omdat men niet zoveel rijkdom vond als verwacht en blijkbaar een ongebruikelijk aantal begrafenissen opmerkte, bleek bij verdere zoektocht kisten vol met schat en geld die in kleding waren genaaid, waardoor veel mannen naar St. Kitts werden verbannen. Hoewel Statia wel enkele van haar handelsrelaties herwon, was het nooit meer op hetzelfde niveau en zijn veel van de grote gebouwen en magazijnen sindsdien verloren gegaan door erosie en orkanen. Wat een geschiedenis voor een eiland waar veel mensen tegenwoordig nog nooit van gehoord hebben!

Vandaag de dag is de economie van Statia’s voornamelijk afhankelijk van een groot olieopslagdepot, dat, terwijl het landschap een beetje vervagt als je het eiland nadert, met tanks aan wal en grote schepen aan de anker, eenmaal aan land is bij de hoofdstad Oranjestad, dit grotendeels verborgen is en het is een vrij aangename kleine Caribische stad. Tijdens de douane werden we gewaarschuwd voor de brutale geitengemeenschap en om ervoor te zorgen dat we alle poorten sloten… toen we om de hoek liepen, zagen we eerst een stoute geit een auto vertrappen om de weelderige bladeren van de boom te bereiken en kort daarna kregen we te horen dat een van de favoriete gerechten van het eiland geitenburger is!

Aan de waterkant bevindt zich de oude stad, met enkele prachtige gerestaureerde handelsgebouwen, die nu voornamelijk als restaurants en kleine hotels worden gebruikt. Statia was helaas een van de eerste eilanden die slaven begon te importeren en te verhandelen en het pad naar de Nieuwe Stad op de top van de kliffen is via de Slave Path. Steil, ongelijkmatig en zonder schaduw van de brandende zon, het is een scherpe, hete beklimming maar gelukkig voor ons, leidt het vandaag naar het mooie schaduwrijke stadsplein.

Hoewel de Nieuwe Stad van Statia klein is, is deze op de kliffen gelegen stad erg vriendelijk en heeft een mooie charme. Met een aantal mooi gerestaureerde gebouwen en huizen en het pittoreske Fort Oranje, brachten we een paar heerlijke uren door met rond te zwerven in de stad terwijl de zon onderging, door de lokale bevolking aangemoedigd om zoveel wilde mango’s te nemen als we konden dragen en met allerlei mango tips! Het diner die avond was vers mahi-mahi in een mooi klein restaurant dat werd geserveerd uit hergebruikte scheepvaartcontainers aan gasten aan plastic tafels op de kade – zeker geen pluche, maar een van de lekkerste vissoorten die ik ooit heb gegeten.

Helaas waren we maar kort in Statia, maar andere bezoekers vertelden ons hoe leuk de wandeling daar was, met goed aangelegde paden en een zeer behulpzaam Nationaal Parkbureau. Statia is ook trots op duiken, met het Nationaal Park dat zich onder de golven uitstrekt en enkele goede lokale duikcentra. Hoewel Statia over het algemeen niet zo populair is voor toeristen, genieten de lokale bewoners ervan om met bezoekers om te gaan.